Εκεί και Εδώ – περί διοργάνωσης και πραγματοποίησης μιας πορείας 2.500 χιλιόμετρα «μπροστά»…

Του Ιωάννη Πινακουλάκη

Περίπου 2.000 γυναίκες  πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας χτες, ημέρα Σάββατο (05/03/11), κατά της βίας εναντίων του ασθενούς φύλου στο Λονδίνο. Η πορεία ξεκίνησε από το Hyde Park στις 12:00 και έληξε μετά από συνάντηση στην Trafalgar Square μέσω της Oxford Street.

                Οι γυναίκες που έλαβαν μέρος, πέρα από πανό και συνθήματα κατά της ανδρικής βίας στο Λονδίνο, άδραξαν την ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν για την αδιαφορία των διεθνών οργανισμών ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους βιασμούς που γίνονται στη Sri Lanka 2 σχεδόν χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, κυρίως κατά γυναικών της φυλής Tamil αλλά όχι μόνο.

                Υπήρξαν και αρκετά πανό και συνθήματα ακραίου φεμινιστικού τύπου που μείωσαν την αξία της πορείας και την έκαναν σε σημεία γραφική, μα ο λόγος που γράφω αυτό το δημοσίευμα δεν είναι προς ενημέρωση της πορείας αυτής κατά κύριο λόγο, ούτε προς κρίση των λόγων που εκφέρθηκαν…

                Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία της είδησης της πορείας, θα ήθελα να επικεντρωθώ στα τεχνικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης της και να κάνω μια σύγκριση αυτής με πορείες που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα.

                Η προαναφερθείσα πορεία διαδόθηκε κυρίως μέσω του internet από τη σελίδα διοργάνωσής της και από άλλα forums. Οι διοργανωτές φυσικά πήραν την έγκριση της κυβέρνησης μετά από την υποχρεωτική δήλωση που έκαναν και η κυβέρνηση με τη σειρά της οργάνωσε την αστυνομική φύλαξη που θα χρειαζόταν προκειμένου να βεβαιωθεί η ομαλή εξέλιξη της διαδήλωσης και προ-αντιμετώπισε τα κυκλοφοριακά προβλήματα που θα δημιουργούνταν (εδώ συνήθως αυτά τα αντιμετωπίζουμε βλέποντας και κάνοντας).

                Τέσσερις ή πέντε αστυνομικοί οδηγούσαν τον κόσμο περπατώντας λίγα μέτρα μπροστά από τους πρώτους διαμαρτυρηθέντες.  Ένας ακόμα αστυνομικός περπατούσε σε ομαλή συνύπαρξη με τους διαδηλωτές ανά περίπου 50 μέτρα κατά μήκος των διαμαρτυρηθέντων και ένα αστυνομικό van ακολουθούσε την πορεία χωρίς να επηρεάζει την εξέλιξη αυτής.

                Οι αστυνομικοί που ηγούνταν οδηγούσαν τους διαδηλωτές στους δρόμους που είχαν προκαθοριστεί, έχοντας εξουσιοδότηση να  αλλάξουν πορεία, σε περίπτωση που αυτό κρινόταν απαραίτητο κατά την βούλησή τους. Εάν κάτι τέτοιο γινόταν, οι διαδηλωτές θα τους ακολουθούσαν χωρίς περαιτέρω προβλήματα μέχρι τον αρχικό προκαθορισμένο τερματισμό.

                Φυσικά και έχουν υπάρξει βίαια επεισόδια σε άλλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της πρωτεύουσας της Βρετανίας και όχι μόνο (όπως αυτά που έγιναν κατα την διαδήλωση εναντίων του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση στα ανώτατα ιδρύματα), αλλά αυτά αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά που δεν χαρακτηρίζουν τον κανόνα – και ο κανόνας είναι ότι αν μια πορεία η οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση διαμαρτυρίας στη Βρετανία «στραβώσει», αυτό θα οφείλετε στους διαδηλωτές και όχι στα όργανα της τάξης.

Τα εύλογα ερωτήματα που γεννούνται είναι:

  

• Γιατί στην Ελλάδα οι αστυνομικές δυνάμεις παίρνουν και δέχονται εντολές να «σπάνε» πορείες αντισυνταγματικά και δίχως λόγο;

• Γιατί ξυλοκοπούν διαδηλωτές πολλές φορές άνευ αφορμής;

• Γιατί τα παραπάνω τα κάνουν συνήθως όταν δεν υπάρχει λόγος να τα κάνουν, ενώ στις περιπτώσεις όπου ταραξίες πραγματοποιούν ακρότητες οι ματατζήδες σχηματίζουν γραμμές χωρίς να κάνουν κάτι περαιτέρω που να είναι ουσιαστικό για την καταστολή του εγκλήματος;

• Γιατί στην Ελλάδα ο κόσμος νοιώθει την ανάγκη να καταστρέφει δημόσια περιουσία κατά τη διάρκεια πορειών, που στην τελική είναι και πληρωμένη από τους ίδιους; (κατά σύμπτωση των αριστερών πολιτικά ορθών)

• Αν μια χώρα τόσο βάρβαρη όσο η Βρετανία μπορεί να συμπεριφερθεί ανθρώπινα σε περιπτώσεις όπου εμείς αδυνατούμε, τι λέει αυτό για εμάς;